نگرشی نو به جدال بین عشق و جنگ

ابه گزارش خبرنگار ایران تئاتر کرمانشاه، نمایش «لیلیت» نوشته‌ی محمدرضا شاهمردی به کارگردانی احسان زین الدینی از 7 لغایت 15 آذرماه در پلاتو کرمانشاه مجموعه تئاتر شهر ساعت 17  میزبان هنرمندان و هنردوستان بود. احسان زین الدینی چندین سال است که فعالیت خود را در حوزه تئاتر آغاز کرده است. او بعد گذراندن دوره‌های آموزشی در انجمن هنرای نمایشی استان، پس از حضور در نمایش‌های متعدد به عنوان دستیار کارگردان، بازیگر و شروع به کارگردانی کرد و  آثاری چون «کی حال داره دیو بکشه»، «مسیر شفا»، «خادم»، «قصه عاشقی» و «لیلیت» و.. را در کارنامه هنری خود دارد. به بهانه‌ی اجرای نمایش با این کارگردان جوان و تازه نفس کرمانشاهی گفتگویی خواهیم داشت.

موضوع نمایشنامه «لیلیت» چیست؟

نمایشنامه «لیلیت» درباره حوادث بعد از جنگ جهانی دوم است که درگیری و تنش در یوگسلاوی که باعث فروپاشی این کشور و تجزیه شدن آن به کشورهای صربستان، بوسنی و هرزگوین، کرواسی، اسلوونی شد. در این بین بسیاری از خانواده‌ها از هم جدا شدند که در این میان به قصه جدایی لیندتا و بورا برخورد می‌کنیم که جنگ باعث و بانی چه بلاهایی است و چه رنج‌هایی را به مردم تحمیل می‌کند. برای بیان و گفتار دغدغه خود ما دچار چالش‌هایی می‌شویم که باید از چه ایده‌های نوین استفاده کنیم. یک اثر با تفکرهای ذهنی من کارگردان به سراغم می‌آید و در این میان هر چیزی که بخواهم بگویم اگر خارج از اعتقادات من باشد مصنوعی است و برای مخاطب باورپذیر نیست این نمایش در برداشتی کوچک خلاصه نمی‌شود بلکه از جنگ، دوگانگی‌ها، مباحث بینابینی، شک‌ها، یقین ها، ایمان، بی‌ایمانی، فداکاری، وفاداری و خیلی چیزهای دیگر حرف می‌زند. زیبایی این اثر در این است که ما تمام این موارد و حس‌ها را در نمایش می‌بینیم و همه مهم هستند.

چه اتفاقی افتاد که این نمایشنامه را انتخاب کردید؟

این نمایشنامه را انتخاب کردم به این دلیل که موضوع آن درمورد رنج‌ها و دردهایی که جنگ به مردم تحمیل می‌کند و گاه باعث جدایی آن‌ها از هم می‌شود. هرگاه به سراغ تاریخ می‌رویم ، روایت‌ها و قصه‌های تاریخ برای ما جذاب است و از آنان می‌شود درس هایی زیادی یادگرفت. در نمایش «لیلیت»  فقط تاریخ را روایت نمی‌کنم. «لیلیت» درباره جنگ بوسنی و صربستان است که در سال‌های۱۹۹۱ تا ۱۹۹۲ رخ می‌دهد، که می‌توان از زوایای مختلف اتفاقات و حوادث آن را روایت کرد.

درمورد میزانسن و طراحی صحنه نمایش بگویید؟

ما برای طراحی صحنه کار نسبت به قصه که یک صحنه یک کتابخانه قدیمی بوده که تبدیل به یک بازداشتگاه شده پیش رفتیم از یک میز فلزی و صندلی استفاده کردیم و قاب‌هایی با خاک خلق کردیم که نشان دهنده قفسه‌های کتاب قدیمی بوده که بعد از چندسال آن را کنده‌اند. با نگاه مینیمالیستی از بازی بیشتر در چهره استفاده کردم و همچنین از میزانسن‌های ایستا که بتوانم بیشتر با دیالوگ فضاسازی لازم را انجام بدهم، همچنین از مفاهیم و ارزش‌های انسانی مثل عشق، کینه، خیانت و از همه مهم‌تر عنصر مقاومت و صبر در برابر جبر و جنگ دیده می‌شود عمل کنیم.

و حرف آخر؟

هنرمندان این روزها بشدت نیازمند حمایت مردم و مسئولین هستند به قول یکی از دوستان ما آمده‌ایم تا با آتش عشق بازی کنیم حداقل امکانات رو در اختیار داشته باشیم که بتوانیم اثری را تولید کنیم و چراغ تئاتر استان را روشن نگه داریم. از مسئولین و مردم می‌خواهم از این هنر مظلوم حمایت کنند حتی با خریدن یک بلیط. ما با حداقل امکانات یک اثر را تولید می‌کنیم؛ حال اگر امکانات ما اضافه شود و حمایت‌ها بیشتر شود. قطعا کیفیت آثار بهتر و بهتر خواهد شد.