تئاتر شیرین اما بی فرهاد

کرونا که هجوم آورد ،سر راه قلع و قمع سازی کسب و کارها و دورهمی ها و ارتباطات،درهای فرهنگ و هنر را نیز تخته کرد تا هم کمیت هنر بلنگد و هم هنرمند بیکار و هم هنردوست محروم.
آذر ماه اما ماهی دیگر گونه را برای هنر رغم زد.
گونه ای از زمان که  آبی به جوی خشکیده ی هنر دواند تا روحی تازه به کالبد محتضر تئاتر شهر بدمد.
اینبار هنر مندان حوزه تئاتر به همت حوزه ی معاونت هنری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان دست در دست پروتکلهای بهداشتی اقدام به برگزاری جشنواره تئاتر استان به گونه ای دیگر کردند.
آنچه درمیان شور و شوق دوباره ی هنرمندان و سن های نمایشی سالنها حسرت به دلها می نشاند بغض مانده در گلوی صندلیهای خالی از تماشاگر سالنها بود.
تاثیر تعطیلی یکساله ی فعالیتهای هنری برپیکر تئاتر از دوجنبه قابل مشاهده و تامل بود.
جنبه ی کمی:
چیزی که امسال به وضوح قابل مشاهده بود تعداد کم گروههای شرکت کننده بود.
ترس از کرونا،پراکندگی هنرمندان گروهها،خانه نشینی اعضاء 
از جمله مواردی است که برجنبه ی کمی کارها تاثیر داشته.
جشنواره ای که هر ساله پذیرای اکثر گروههای تئاتری استان بود امسال با اقبال کمی از گروهها مواجه شد.
جنبه ی کیفی:
دیگر مساله ای که امسال به چشم خورد جنبه ی کیفی کارهای شرکت کننده بود که کمبود زمان و مکان تمرین درسایه ی محدودیتها بر آن تاثیر مستقیم داشته، گروهها نتوانسته بودند آنگونه که باید تمرین داشته باشند و آنگونه که باید کارها را ساخته و پرداخته کنند.
اما آنچه که مهمتر از همه ی اینها بود جاری شدن خون دوباره در رگ حیات تئاتر استان بود و آنچه بیشتر از همه هنرمندان را خوشحال کرد همتی بود که با تدبیر همدست شد و تئاتر را زنده کرد.
امید که این زندگانی جاودانه بماند.